Core stability training heeft vroeger een enorme rol vervuld in het behandelen van rugklachten en het voorkomen van rugklachten binnen de fysiotherapeutische zorg. Betekent dat, dat het nu niet overhyped wordt? Nee integendeel, de “jouw rugpijn komt door jouw core”-sekte binnen fysiotherapie, personal trainers en coaches is helaas nog actief. Core-stability heeft een enorme impact gehad op de manier waarop we onze core trainen voor “gezondheid” en prestaties; maar net als alles in de krachttraining-, fitness-, gezondheid industrie, kan het te ver worden doorgevoerd, verkeerd worden geïnterpreteerd en als “probleem” worden beschouwd!
Wat is nou "het probleem" met core-stability?
Het is niet dat core-stability per definitie een probleem is, maar echter de interpretatie en denkwijze van sommige professionals wat kan leiden tot een probleem. Dit betekent niet dat we iedereen die core-stability promoot als “strawman” moeten zien, er is namelijk niets mis met weerbaarheid opbouwen en bewegingsvrijheid/diversiteit opbouwen in de core. Er is wel iets mis, wanneer men probeert dit als oorzaak voor het ontstaan van klachten te bestempelen. Iedereen kent de termen anti-extensie, anti-flexie, anti-rotatie, anti-latero etc. wel wanneer we het hebben over core-stability.
Onnodige claims die angst opwekken..
Het probleem begint bij het feit dat sommige professionals claimen en de indruk wekken dat deze anti-bewegingen, dus niet naar de linker kant roteren en je torso recht houden terwijl je naar de linker kant getrokken wordt. Hoe vaak heb jij vanaf het moment dat je wakker werd tot het moment dat je deze blog las jouw core geroteerd, gebogen etc.? Nu kan je zeggen; “ja maar deze professionals willen zeggen dat je rompstijfheid wil bewaren tijdens je high load lift”, dat klopt maar waarom dan? In relatie tot prestatie kan ik het in sommige gevallen begrijpen dat je een zo gunstig mogelijke energietransitie wil, zonder de vaak aangehaalde “energielekken”. Dat hoeft niet te betekenen dat dit moet leiden tot pijn en dat de context bepaald. Wat als je een salto wil maken of een radslag wil uitvoeren? Dan veranderd de context van prestatie, is het niet? Hoewel deze rompstijfheid en anti-rotatie, anti-flexie etc. oefeningen hun plaats hebben, is de context en de educatie van atleten van groter belang. Als je trainer-, coach-, fysio-, chiro- of wat dan ook, dit voorschrijft als een “veiligere vorm van oefenen die beter is en waarmee je de wervelkolom veiligheid optimaliseert”.. neem ze dan niet serieus! Dit is simpelweg ongegrond, onzin en brengt meer kwaads dan goeds met zich mee, met andere woorden; bewegingsangst.
Klinkt het volgende bekend?
Herken je dat jouw fysio ineens zegt, “komt door je core, train je core”. Plotseling kan je onzekerheid over jouw core ervaren, bang zijn om bewegingen uit te voeren, vooral als je een bepaalde beweging maakte op het moment dat jouw klacht ontstond, je wordt bang om te draaien, te bukken etc. In dit geval zie ik regelmatig mensen die door dit soort gedachten/angst met enorme stijfheid hun dag doorbrengen, net of je een paspop ziet lopen, zitten of staan. Altijd recht, altijd paraat, altijd in dezelfde houding. Dit betekent niet dat core-stability niet belangrijk is, in tegendeel het kan zeer belangrijk zijn bij eht uitvoeren van activiteiten waarbij je de beweeglijkheid, stijfheid en kracht van deze regio kan gebruiken. Het is echter niet zo dat wanneer je jouw core-stability vergelijkt met een trainingspartner, dat degene met minder stability meer kans op klachten loopt. Dit insinueren sommige professionals helaas wel.
Wat is core-stability dan?
We herinneren allemaal wel de storm in het voorjaar van 2022, stabiliteit is het moment waarop een windhoos waait op de bomen. Waar sommige bomen omvallen, buigen andere bomen mee met de wind, maar komen weer in hun oorspronkelijke staat terug als het waaien afneemt. Een grassprietje is enorm stabiel, het wordt platgedrukt door de wind, maar komt ook weer recht overeind als de windhoos voorbij is. Stabiliteit wordt dus beïnvloed door stijfheid, daarom hoor je ook steeds vaker vanuit voornamelijk de personal-training wereld de term "rompstijfheid" voorbijkomen. Vergeet echter niet dat een boom zo stijf en stabiel kan zijn, dat het niet de mogelijkheid heeft om mee te buigen, maar uit de grond wordt gerukt. Cholewicki en Panjabi laten in 1997 zien dat een kleine toename (1-3%) van MVA (maximale vrijwillige activatie) van de rompspieren (flexoren en extensoren in dit geval) kan leiden tot de compensatie (ten opzichte van 32kg) om de vermindering van intervertebrale stijfheid te verhogen. Voor de professionals die nog steeds geloven dat core-stability het probleem is en wanneer we core-stability trainen we effectiever de rugklachten kunnen verminderen, ik heb goed nieuws voor je. Smith en collega’s (2016) stellen het volgende; “Er zijn sterke aanwijzingen dat stabilisatieoefeningen op de lange termijn niet doeltreffender zijn dan andere vormen van actieve lichaamsbeweging. De geringe heterogeniteit en het grote aantal beschikbare studies van hoge methodologische kwaliteit, met een follow-up op lange termijn, versterken onze huidige bevindingen en het is onwaarschijnlijk dat verder onderzoek deze conclusie aanzienlijk zal wijzigen”. Zie stability-training dus maar als een optie die je kan gebruiken & niet als de fixer van de klacht.
Wist je dat “stabiliteit” niet verminderd hoeft te zijn wanneer je rugklachten ervaart & soms juist toeneemt?
Voordat je denkt dat de klacht wel uit “instabiliteit” voortkomt, dan raad ik je het onderzoek van Breen en Shamsi et al. (2018) nog even aan om te lezen. Als je dit nog niet hebt gelezen, dan heb ik wel een ander leuk onderzoek van Ross et al. (2017); “Specifiek, degenen met een hoog PC (Pain Catastrophizing / bewegingsangst) verstevigden hun controle (d.w.z. stabiliseerden), terwijl degenen met een laag PC hun controle verslapten (d.w.z. destabiliseerden). Deze studie levert bewijs dat de overtuigingen en attitudes van mensen ten opzichte van pijn gerelateerd zijn aan individueel-specifiek motorisch gedrag. Het suggereert dat toekomstig onderzoek naar controle/stabiliteit van de wervelkolom en lage-rugklachten rekening moet houden met deze variabelen.” Met andere woorden; de mensen met rugklachten stabiliseerden hun core juist.
Als dit niet genoeg is dan wil ik je natuurlijk ook uitdagen om de volgende paper te lezen; klik. Er is geen prospectief bewijs (onderzoek waarbij personen al dan niet zijn blootgesteld aan een risicofactor, in dit geval instabiliteit, worden bij een prospectief onderzoek gevolgd in de toekomst. Deze personen kunnen instabiliteit hebben op dat moment, maar mogen niet de uitkomst hebben die we willen onderzoeken, dus rugpijn. Op deze wijze kunnen we de incidentie van de uitkomst in de groep met instabiliteit en de incidentie in de groep zonder instabiliteit berekenen en in kaart brengen of instabiliteit wel zo relevant is bij het ontstaan van rugklachten)… anyhow. Er is geen prospectief bewijs dat instabiliteit moet leiden tot rugklachten. We hebben ook geen bewijs dat mensen met rugklachten meer instabiel zijn en last but not least; er is geen bewijs dat we onze stabiliteit moeten veranderen om rugklachten te verminderen.
